Stel je zesjarige zoon of dochter stoot je nieuwe iPhone van de tafel af. Wat is je eerste reactie? Inderdaad, een woedeuitbarsting. Pas als de woede is gezakt besef je dat je kind dit helemaal niet expres deed. Helaas is het kwaad dan al geschiet, jouw uitbarsting laat zijn sporen na. Misschien heeft je kind er zelfs de rest van zijn leven last van, omdat het de relatie tussen een fout maken en de woedeuitbarsting registreert. En dat terwijl het feitelijk je eigen schuld is, je laat zelf je telefoon rondslingeren. Toch?

Op de werkvloer staan wij ook niet altijd stil bij de gevolgen van onze uitbarstingen. Hoewel je de uitbarsting zelf een moment later vergeten bent kan het diepe impact maken op je collega, waardoor hij bijvoorbeeld geen fouten meer durft te maken of zijn mening niet meer durft te geven. De basisingrediënten voor toekomstig falen door de creatie van een onveilige werkomgeving. En dan kun je jezelf nog afvragen of je collega werkelijk de schuldige was. De kans is groot dat je zelf ook steken hebt laten vallen en dit op hem botviert, zoals de boze vader die zijn kind de schuld gaf van zijn eigen nalatigheid. De schuld ligt nooit volledig bij de ander. Toch?

Wouter Volkeri